Doof in het vliegtuig

Vrijwel altijd word ik doof in het vliegtuig en dat kan soms voor zeer aparte situaties zorgen. Zo ook tijdens mijn vlucht naar Pisa. Als een dove kwartel probeer ik in mijn beste Engels een kop koffie te bestellen. De stewardess kijkt me vriendelijk aan terwijl ik, volgens mij bijna schreeuwend, vraag of ze ook een sterke espresso hebben! Ik kijk voorzichtig achterom om te polsen hoe luid ik mijn bestelling heb doorgegeven. Hopelijk heeft niet het hele vliegtuig door dat ik dringend koffie nodig heb. Gelukkig kijkt er niemand.

De stewardess richt zich weer op mij en ik zie haar lippen bewegen, maar ik hoor geen geluid. Ik dacht toch echt dat ik duidelijk genoeg sprak. Ik probeer het nog wat luider: OF U OOK STERKE KOFFIE HEEFT! Nu moet het hele vliegtuig wel doorhebben dat ik koffie wil, inclusief de stewardess. Even later wijst ze naar de gevulde beker met zwart goud terwijl ze nogmaals iets probeert uit te leggen. Ik kijk haar schaapachtig aan en wijs naar mijn oren, terwijl ik langzaam duidelijk maak DAT IK HAAR NIET VERSTA!

Ik kom over als een behoorlijk gestoorde passagier, bedenk ik mij ineens. Met mijn handen druk gebarend dat ik koffie wil, schreeuwend, ogen op steeltjes en wallen tot aan mijn knieën. De vrouwen naast mij in de rij zijn ondertussen ook opgehouden met hun gekakel en volgen ademloos de conversatie tussen mij en de stewardess. Ik probeer het te negeren. Koffie zal ik krijgen, hoe dan ook!

Wanneer ik naar mijn oren wijs en nog luider ‘DOOF!’ door de cabine schreeuw, lijkt de stewardess het door te hebben. Ze pakt de melk en wijst er naar. Ik probeer het niet eens meer te zeggen, dus ik schud maar ‘nee’. Daarna wijst ze naar de suiker en weer schud ik ‘nee’. De dames naast me knikken goedkeurend naar de stewardess. Blijkbaar doet ze het goed. Vervolgens houdt de stewardess twee vingers in de lucht. Ik geef haar het beschuldigde bedrag en neem zonder nog iets te zeggen de espresso in ontvangst, waarna ik zonder haperen in perfecte gebarentaal: ‘dank u wel voor het maken van deze voortreffelijke koffie’ gebaar. De vrouwen naast me staren me met open mond aan. Ik knik ze geruststellend toe en besluit nippend aan mijn koffie de schapenwolkjes te gaan tellen.