Dansen bij autolicht

Het is kwart over vijf en hongerig stap ik na een lange werkdag mijn auto in. Heerlijk taco’s eten bij mijn ouders. Ik kan niet wachten! Armin van Buuren klinkt hard door de speakers en ik rijd resoluut de parkeerplaats af, totdat…

KLENG! KLENG! Ik rem, stap de auto uit en zie twee stukken vering liggen achter mijn auto. Dat kan toch niet van mijn auto zijn?! Ik probeer nog te bedenken of er toevallig al een vering op de parkeerplaats lag, maar dan zou ik dat toch echt wel gezien hebben. De auto kijkt me ondertussen met een scheef hoofd aan. Dat wordt de ANWB bellen. ‘Blijf waar u bent, we komen eraan!’, is de boodschap.

Omdat het koud is, stap ik de school maar weer in. Eerst een bak koffie, daarna de vaatwasser uitruimen, de schoonmaak begroeten en iedereen die online is bezig houden… Ondertussen is het al half zeven en donker buiten. Ik heb honger en wil naar huis, dus ik besluit de parkeerplaats weer op te lopen. Wanneer ik bij het hek kom, zie ik de schaars verlichte stille parkeerplaats en het donkere grasveld mij tegemoet komen. Fijn, zo’n plek voor een kapotte auto! Wanneer ik het hek open wil doen, rent er ineens een vos langs in de richting van de bosjes. WAT?! Ik besluit dichtbij de auto te blijven staan. ANWB, kom alsjeblieft! Het is koud, donker en veel te stil hier. Ondertussen zoek ik mijn handschoenen en wat te eten.

Dan zie ik het licht van mijn reddende engel, de ANWB! Mijn held stapt de auto uit, stelt zich voor en ik laat hem de twee delen van de vering zien. ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt!’ en een bulderende lach volgt waarna hij de vering uitvoerig bekijkt. Dit gaat nog een lange avond worden, realiseer ik me. Terwijl ik alle rampscenario’s al heb bedacht, besluit hij het langste deel van de vering provisorisch te bevestigen aan de auto. Zou dit betekenen dat ik rijdend naar huis kan? Ik hoop het.

Terwijl hij onder de auto kruipt, weet ik al heel wat over hem. Gezellige afleiding. En dan komt het onderwerp muziek. Of ik Mexico Les Humphries Singers ken. ‘Geen idee!’ Hij lacht: ‘tja, ik dacht al dat er een generatiekloof zou zijn’. Omdat ik toch niks te doen heb, zoek ik het nummer op. De kille parkeerplaats wordt gevuld met onbekende ritmische klanken. Hij is ondertussen compleet op zijn gemak de vering aan het bevestigen, zingt luidkeels mee met het nummer en begint over het feit dat hij hierop vroeger heel wat quick steps op heeft gedanst. ‘Of dat ook een generatiekloof is’, grapt hij. En voordat we het doorhebben, staan we een quickstep te dansen naast mijn auto. Hij kan nog net zijn vieze oliehanden afvegen aan zijn werkjas en we dansen verlicht door de koplampen van de ANBW-auto over de parkeerplaats. Heb ik weer. GRIJNS!

En dan is de vering bevestigd en kunnen we rijden. De lichten van de ANWB volgen mij op de voet voor het geval de vering weer wil gaan springen. Gelukkig gaat het goed en bij de parkeerplaats aan de A7 neemt hij met een ferme handdruk afscheid. ‘Wat ben jij een leuk mens!’ zegt hij. En grijnzend stap ik mijn auto in en veer ik op het ritme van Mexico naar mijn taco’s!